annemin, birlikte vakit geçirdiğimiz zamanlarda sürekli tekrarladığı bir şey var:

ellerine baktım ilk doğduğunda diyor.büyülendim.

manikürlü gibiydiler.

saatlerce baktım ellerine ve öptüm, küçücük ama bedenine göre uzun parmaklarını.

​

bunu dediğinde gözlerim hep dolar.

​

o ellerle anneme dokunurum.

şimdi büyümüş o parmaklarımla annemi okşarım.

kalbine doğru gezdiririm parmaklarımı ve saçlarına.

içim ona akar o anlarda.

ondan geldim ben.

​

anneme olan sevgimi en çok ellerimle gösterebiliyorum.

ben dünyaya olan coşkumu da  sanırım ellerimle 

ifade ediyorum zaten.bir sürü duygumu da öyle.

ellerim benim dünyaya tutunma yolum.

 

ellerim benim oyuncaklarım.

bazen ben de bakıyorum saatlerce ellerime.

klavyeye dokunurken de mesela.

bir lego parçasını bir yere takarken.

​

yüzey alanımı arttıran aralıklı ten çubukları.! 

zihnimi görülebilir yapan parmaklarımı inceliyorum.

 

bazen sevdiklerime dokunduğumda da duyuyorum.

ne güçlü parmakların diyorlar. 

güçlüler. dönüştürme güçleri var.

annemin sevgisiyle geldiler dünyaya.

annemin babama olan sevgisiyle ve de.

sevgiyle dünyaya gelen beden uzantılarım.

bana dünyadaki nice keyifleri deneyimleten büyülü çubuklarım .

 

uzatıp abrakadabra ya da lumos yapabilirim.

hep yaratabilirim var oldukları sürece.

annemi, babamı, babannemi, aşkı tekrar tekrar yaratmak

onlarla onurlandırmak istiyorum yaşadığım sürece.

 

                                             tanrım n'olur onlar hep olsun.

 

                                             duası bu.